België

Terug thuis na 4.5 maand en 18 uur vertraging in het sjiekste hotel van Ecuador (het leven kan soms hard zijn)

Weer zagen over onbenullige dingen zoals kleren die moeten gestreken worden, op tijd komen op plaatsen, verplichtingen, geld, tafel die moet worden afgeveegd na het eten, kleren die ín de kast moeten en niet op een hoopje langs bed, lelijke muziek op de radio… Achja, así es la vida. Zo is het leven.

Ik kom jullie allemaal in de loop van mijn verblijf in België nog wel tegen. Tot dan lieve mensen, ik ben er weer.

Besos, hasta luego

Sofie

 

El fin, het einde…

Het is zo ver… zei ik 4,5 maanden geleden ook al.. nu is het andersom. Helaas pindakaas.

Het was fijn, het was super, het was zalig.. Maar mooie liedjes mogen niet te lang duren of ze zijn niet meer speciaal, het nieuwe geraakt er van af en je beseft niet meer waarmee je bezig bent.

Wat ga ik het meest missen?

• De bergen
• De jugo’s (fruitsapkes)
• De mensen in huis
• Gezellig met zn allen aan de keukentafel kletsen
• Mijn kamertje met rommel, foto’s en onzichtbare beestjes die me elke nacht lastigvielen
• De lieve mensen
• De fijne gesprekken met taxichauffeurs
• praten over mensen terwijl niemand je verstaat
• Het voor altijd in mijn hoofd geprente zinnetje: Buenas dias señor, hasta el 6 de diciembre, sector el inca, al lado del banco Pichincha. Cuanto Es? (dit moest ik altijd tegen de taxichauffeur zeggen om thuis te geraken)
• De bakkerij waar ze ondertussen al wisten welke broodjes (pan de agua) ik elke keer moest hebben
• de man van het groene internetcafé aan de overkant van de straat
• Ivan, de apotheek die soms wel heel opdringerig vriendelijk deed..
• De gaten in de weg
• de straat oversteken en telkens weer vrezen voor mijn leven
• de zon die soms toch wel heel sterk kon branden op mijn teer velleke
• de supermarkt waar we telkens weer werden aangestaard alsof we … blank waren?
• de muziek in de bus…
• de muziek overal en het kijken naar salsadansende koppeltjes in een overvolle zwoele bar
• de mojito’s voor 1.5$ op vrijdag en zaterdag
• Ladies night in de Bungalow op woensdag met alleen maar wijvenmuziek en gratis zuip (“like a viiirrrggiiinn!”, “girls just wanna have fuhuun”)
• de busritten door de Andes..
• Mijn kleren niet te hoeven strijken
• er bij mogen lopen als een slons want iedereen doet dat..
• La vida simple (het eenvoudige leven)
• De indigina’s met hun vrolijke felgekleurde kleding, kind op de rug gebonden en altijd een lach op het gezicht
• de lakse mentaliteit “Mañana, mañana…tranquilo”
• Het spaans praten, elke dag bijleren en toch steeds weer die woordenboek erbij halen..
• Het makkelijk mensen ontmoeten
• Dansen.. Salsa, cumbia, bachata, reggeaton…
• de kindjes op school..
• de routine waar ik nu eindelijk aan gewoon werd
• deze weblog schrijven

zucht… ik kan nog uren doorgaan.. Kga hier gewoon alles heel erg missen.

Over 5 uurtjes stijg ik nu bijna op.. misschien zie ik de zonsondergang over de cotopaxi nog net. Misschien enkel de toch steeds weer mooie lach op de gezichten van het iberia-miserie-personeel.

Morgen om 18.30 hopelijk in Zaventem.. Tot dan lieve lezers. Jullie ga ik ook missen :)

Dikke zoen,

Sofecuador

 

De beruchte laatste stageprojectjes…

Ik ga het niet meer herhalen.. de minder fanatieke lezers moeten maar naar beneden scrollen om alles te lezen over wat ik de laatste dagen op stage nog ging doen.

Nog 2 dagen te gaan en ondertussen alle projectjes min of meer mooit afgerond. We zijn tevreden..content..feliz..

Van hot naar her gelopen, verschillende organisaties, justitie-instanties, vriendelijke en minder vriendelijke mensen ontmoet vooraleer we onze 2 workshops (jongeren: seksuele voorlichting/seksueel misbruik, moeders: gezinsgeweld/wetgeving) georganiseerd kregen. Ecuador heeft op dit vlak veel meer te bieden dan veel mensen (en wijzelf ook enkele weken geleden) denken. Jammer dat de kennis hierover vaak heel beperkt blijft en dat veel mensen dus niet weten waar, hoe en met wie ze terecht kunnen met hun vragen, problemen enz over dit soort thema’s.

Cemoplaf. Een soort van Ecuadoriaanse Kind&Gezin / CLB /.. helpt ons verder ivm seksuele voorlichting voor de jongeren van onze school. 2 workshops komen ze geven op school. Tijdens de eerste sessie leren de kinderen de verschillende lichaamsdelen..ook diegenen die ze bijna nooit benoemen…en waarbij ze toch zo hard moeten giechelen :) Zowel jongens als meisjes leren vanalles over lichaamshygiëne, menstruatie, voortplanting… Ze leren dat hun lichaam een tempel is die niemand mag betreden buiten zijzelf.. Alles wordt eenvoudig en (soms héél) duidelijk uitgelegd. Mooi om te zien dat toch enkelen van de kinderen/jongeren hier ook ècht iets aan hebben.

De tweede workshop enkele dagen later met als thema seksueel misbruik, assertiviteit opbouwen… Een vlotte man geeft praktische uitleg over de sociale vertrouwenscirkels. Welke mensen bevinden zich in de cirkel het dichtst bij mij (mama, papa, broers en zussen) en mag ik dus op een meer intieme manier knuffelen, begroeten.. Welke mensen bevinden zich in de buitenste cirkel en moet ik dus op een andere manier begroeten. Welke cirkels mogen mij op welke manier aanraken en van welke mensen zijn deze aanrakingen helemaal ongepast. Er wordt een groot papier opgehangen met 2 kolommen: wat kan niet/ wat kan wel? Verschillende fotootjes uit tijdschriften moeten in de 2 kolommen worden geplaatst. Naakte mensen op straat kunnen duidelijk niet, vrienden die elkaar omhelzen kan wel. Een man die een vrouw op haar kont tikt kan niet, een mama die haar kind een kus geeft kan wel. Eenvoudige oefeningetjes die denk ik wel iets teweeg hebben gebracht in de verschillende aanwezige hoofdjes…

Las tres Manuelas. Een justitie-onderdeel die bescherming en rechtsadviezen biedt aan vrouwen met als hoofddoel geweld uit het gezin bannen, vrouwen minder afhankelijk maken van hun echtgenoot en kennis bieden over goede opvoeding/ waarden en normen/ wetten/ …

Alle moeders (70) zijn uitgenodigd op de informatiesessie, zo’n 18 komen opdagen. Maar we zijn blij met diegenen die wèl aanwezig zijn, interesse tonen en misschien stiekem wel hulp zoeken. Een vrouw geeft uitleg over de nieuwe wet die bescherming biedt aan vrouwen die misbruikt worden binnen het gezin. Iets waar vreemd genoeg nog bijna niemand iets over wist en wat veel vragen (en ergens opluchting) teweegbracht. De vrouwen luchten hun hart over verhalen die ze al hebben gehoord, mensen die nergens terecht konden… Ik begrijp niet alles van wat er wordt gezegd maar zie dat het wel een band schept tussen de moeders, dat er kan gepraat worden over dingen die meestal in de doofpot worden gestoken en dat de vrouwen alle contactgegevens van de organisatie (waar kan ik terecht?) aandachtig opschrijven. Moeders moeten aandacht hebben voor de signalen die kinderen die worden mishandeld geven, weten dat een kind dat op zijn 8ste niet depressief mag zijn, dat het niet normaal is dat het terug gaat bedplassen… Ze worden alert gemaakt over het feit dat deze kinderen vaak het zwijgen wordt opgelegd: “niemand zal je geloven”, “je kan nergens terecht”.  Een kind dat seksuele fantasieën heeft en daarover praat is níet normaal en mag niet in de doofpot worden gestoken..

Dan het laatste…het moeilijkste en het meest pijnlijke. Lotte en ik zijn vorige week, samen met de psychologe van de school op bezoek gegaan bij Roxana. Het meisje wiens moeder 6 jaar geleden naar Spanje vertrok en die ze sindsdien niet meer heeft gezien. Met een wereldbol in de hand kloppen we aan bij haar huis. De stiefmoeder doet open en ergens in een hoekje vinden we Roxana. Een meisje van ongeveer 15 jaar met een blik alsof ze zichzelf elk moment iets kan gaan aandoen. Doodongelukkig, triest en schuchter. Ik krijg al een krop in mijn keel gewoon bij het zien van haar. De stiefmoeder is bang voor Roxana en durft haar eigen kinderen niet alleen laten bij haar. Ze probeert haar bezig te houden tot haar vader in de late namiddag thuis komt. Roxana kwam na school vaak niet meer naar huis, liep weg om naar haar moeder te gaan..

De moeder van roxana wil haar niet zien en vermijdt alle contact met haar kinderen. Af en toe belt ze eens om Roxana hoop te geven dat ze op bezoek mag komen om dan een half jaar weer niks van zich te laten horen. Roxana heeft geen vat op de situatie en dat is duidelijk te zien aan haar. Met de weredbol probeer ik af te tasten hoe ver haar kennis rijkt over de wereld, afstanden, landen… Het land waar ze woont heet Carcelen (in werkelijkheid is dit de wijk waar ze woont) en aanduiden waar dit ligt is al helemaal onmogelijk. Dat mama in Spanje woont weet ze maar al te goed. Waar dit ligt… ?

Samen kijken we naar de grote wereldbol en proberen we haar en haar moeder hierop te situeren. Lotte en ik gebruiken onszelf om het makkelijker te maken. Ik vraag haar of ze denkt dat wij in Ecuador wonen. Aan ons uiterlijk en ons gebrekkige spaans te zien kan ze wel afleiden dat dit duidelijk niet zo is. We duiden aan waar we vandaan komen en maken duidelijk dat dit dichtbij spanje ligt. We vertellen hoe we naar hier zijn gekomen, hoelang dat heeft geduurd en hoeveel het heeft gekost. We laten zien dat tussen Spanje en Ecuador alleen maar water zit. Ze beseft dat je hier niet over kan lopen, noch rijden. Je moet dus met het vliegtuig of met de boot. Na wat heen en weer gevraag en ge-uitleg lijkt het alsof Roxana beseft dat het zo goed als onmogelijk is om naar haar moeder toe te gaan. Pijnlijke conclusie en haar blik wordt er niet bepaald vrolijker van… We leggen verder nog uit dat het voor haar mama dus even moeilijk, ver en duur is om hier naar Ecuador te komen (zeggen dat ze dat gewoon niet wíl is een beetje te hard..) Met tranen in haar ogen nemen we afscheid. Lotte en ik voelen ons misselijk en zijn bijna even ongelukkig geworden van dit gesprek als Roxana zelf. Hier kunnen we gewoon helemaal niks aan doen. Het plan was om contact te nemen met de moeder, roxana een brief te laten schrijven.. maar als we van de moeder geen contactgegevens krijgen en ze helemaal niet wil meewerken is dit een hopeloze en pijnlijke situatie..

Min of meer voldoening gekregen, veel bijgeleerd, hier en daar wat hoop geschept. Ik kan niet zeggen dat ik hier nu met een gerust hart zal vertrekken en het is heel egoïstisch om te zeggen hoe goed het wel allemaal niet is wat we hebben gedaan. Alles blijft hier zijn gewone gang gaan. Kinderen blijven misbruikt worden en in een negatieve spiraal terechtkomen. Moeders blijven afhankelijk van hun man en durven nog steeds geen hulp zoeken. Roxana blijft verder leven met een moeder die niets van haar wil weten en wij gaan gewoon weer terug naar ‘huis’..

 

Puerto Lopez

Laatste weekend in Ecuador. Wat wil ik hier nog doen/zien? Ofwel kan ik dingen doen die ik wel leuk vind maar niet echt 100% mijn laatste weekend aan wil besteden. Hiervoor heb ik dan gezelschap.. Of ik kan iets doen wat ik nog op mijn to do- lijstje had staan van in het begin dat ik hier was (wanneer was dat ook alweer..?) maar dan wel alleen..

Keuze is snel gemaakt, ik ga alleen naar Puerto Lopez. Donderdagavond. Thijs heeft me gezegd dat de enige bus naar Prto Lopez om 19uur vertrekt. Daar sta ik dan , na een uur file, mooi op tijd in de busterminal. Maar er is om 19uur helemaal geen bus! De bus vertrekt pas om 21uur! Ja..in principe niet zo erg als ik vlakbij de busterminal zou wonen..wat in dit geval dus níet zo is… 2uur lang loop ik daar rond te dwalen en het personeel van Kentucky Fried Chicken op de zenuwen te werken door veel te lang dan de standaard “fast”-food- duur te blijven zitten.

Eindelijk kwart voor 9. Tijd voor security check-up. De enige busrit die je rugzakken controleert en je fouilleert vooraleer je instapt. In principe wel goed aangezien de maatschappij in het verleden al veel gewapende overvallen op de nachtbus kreeg. Geld in de bh en alle overbodige wapens thuisgelaten.. 11uur bus voor de boeg! (non-stop voor extra veiligheid!).

Wat kan je je zoal inbeelden bij Sofie die 11uur lang in een bus zit…s’nachts? Mezelf in alle mogelijke bochten wringen om toch maar minstens 5 minuutjes comfortabel te liggen. Oneindig vaak alle muziek op mijn voorhistorische mp3-speler van 512mb opnieuw beluisteren. Opmerken dat ik de broek aanheb die ik een week geleden wou weggooien omdat ze gescheurd was maar dat op een of andere mysterieuze reden nog even had uitgesteld (damn..) Op een inniminnie toiletje een nieuwe broek aantrekken terwijl mijn hoofd, armen en benen alle kanten op slingeren. Snoepen… smsjes sturen naar mensen die thuis al wakker zijn terwijl mijn nacht nog lang niet gedaan is. Zuchten. Proberen naar buiten te kijken en niets zien omdat het nog steeds donker is. Proberen te voorkomen dat ik kwijlend op de schouder van mijn buurman beland. Blij zijn wanneer de buurman in de helft van de rit uitstapt en ik dus 2 zitjes voor mezelf heb. Beseffen dat dit alleen nog maar frusterender is want het lijkt comfortabeler maar is het helemaal niet. De hele bus wakker maken mijn mijn felle koplamp-licht terwijl ik een boek probeer te lezen. Blij zijn wanneer de zon eindelijk opkomt en ik de zee al kan zien…

6 uur s’ochtends (2 uur te vroeg is niet altijd een luxe).. puerto lopez was al dood maar is het op dit uur nog meer. Geen enkel hostel is al open dus ik moet mijn tijd maar doden op het strand. Kijkend naar de vissertjes die de eerste buit van de dag binnenhalen. Straathonden op het strand. En verder niemand.

Rond 7uur waag ik een poging om samen met mijn Lonley Planet mezelf langs de verschillende hostals te gidsen. Ik begin en eindig bij Sol inn, een op het eerste zicht gezellig en charmant ogend backpackers-hostel, helemaal vervaardigd uit bamboe-hout. Ik heb een backpack dus hier kan ik misschien wel terecht. Voor 8$ krijg ik een gezellige houten kamer, met groot bed (=doorgezakte muffe matras op de houten plankenvloer) en… grote insecten die ik nog nooit eerder heb gezien. Ik moffel me helemaal in onder het muskietennet en probeer wat te slapen.

 

Wanneer ik om 10uur wakker wordt is de zon nog steeds niet komen opdagen, is de lucht nog grijs en zitten 2 grote beesten mij aan te gapen vanop mijn muskietennet. Onder beesten moet je geen leeuwen of apen verstaan..gewoon hele grote vieze insecten J

Ik ben van mening dat je in Ecuador ondanks gebrek aan zon, nog steeds bruint en verbrand. Hoera voor mij …  Een hele dag breng ik door op het verlaten strand van puerto Lopez. Er is hier echt geen kat. Alleen maar vieze vlooienhonden en Pablo, de juwelenmaker/vrouwenversierder/viezerik/… Hij besluit mij een hele tijd lang gezelschap te houden op het strand. Of ik dat nu leuk vind of niet…

De eerste dag dus weinig bijzonders… even wennen aan het alleen zijn, de stilte en de zee. Ik wacht de hele dag met eten tot ik s’avonds sterf van de honger.. alleen eten is nu eenmaal niet zo heel prettig..

In een fancy italiaans restaurant met voorgedekte tafels, lekkere chileense wijn, verse pasta en een kok die mijn stoel onder mijn kont schuift breng ik de rest van avond 1 door. De stilte begint te wennen en het contact met de locals is goed voor mijn spaans..

De rest van de nacht mag ik luisteren naar mijn buren die het in de kamer naast mij wel heel erg gezellig hebben..  ik doe geen oog dicht de hele nacht, alles kriebelt op mijn lijf en ik vraag me af of mijn bed wel propere lakens heeft gekregen..

Het eerste wat ik op zaterdagochtend doe is dus een anders hostal zoeken. 2$ meer maar wel op de 2e verdieping, met dikke betonnen muren en televisie :) hoera voor luxe..

Wat deed ik op dag 2?  Een tour naar isla de la Plata (galapagos voor de armen..) met de boot. In een bootje varen we een uur lang naar het eiland dat deel uitmaakt van nationaal park machilla (ofzoiets..) Op het eiland beginnen we aan een wandeling van zo’n 2uur door het droog tropisch bos en wandelen we langs fragata-vogels (vogels met een rood borstvlies dat helemaal opblaast tijdens het versier/paringsritueel) en blue footed boobies (typische galapagos-vogel met blauwe voeten). Ik sta op een halve meter van een blue footed boobie wanneer er zand in de lens van mijn camera geraakt. damn… geen foto’s meer dus. enkel in mijn hoofd.

na de wandeling gaan we met de boot wat verderop om te lunchen en te snorkelen. Ik heb nog nooit in mijn leven gesnorkeld (wel aan de belgische kust toen ik 8 was…maar dat stelt zoals jullie weten niet zo heel veel voor buiten troebel water en afval). Hier daarentegen…in the Pacific Ocean (klinkt toch altijd heel stoer) zag ik felgekleurde tropische visjes zoals bij Finding Nemo, een school zilverkleurige inniminnievisjes die onder me door zwemmen. Zeesterren. koraal. Kortom, alles wat mooi is in de zee.

Het snorkelen op zich is ook al een hele beleving. Ademen door je neus gaat dus niet Sofie… en te diep onder water gaan terwijl je inademt is ook niet zo heel aangenaam.. Vergeet ook niet om je snorkel leeg te maken voordat je hem weer opzet en inademt :) de wonderlijke wereld van snorkelfie..

Zaterdagavond breng ik door met enkele Amerikaanse meisjes uit New Jersey/New York. Fijne meisjes die even graag cocktails drinken als ik. Er is in Puero Lopez 1 discotheek.. beroemd en vooral berucht. We besluiten een kijkje te gaan nemen. Beeld je een stoffig, warm en zweterig hok in, vol met Ecuadorianen, geen enkele toerist. We wringen ons tussen het volk door en plots gaat iedereen aan de kant om luid en hysterisch “chicas rubias!!!” te roepen (blanke meisjes!!!). Ok..heel erg ongemakkelijk dus. Vooral als het komende uur alle mannen in een kring rondom ons naar ons staan te gapen en de meisjes ons alleen maar kwaad aankijken :) achja… het leven kan soms hard zijn ;)

Zondagochtend… Wat zullen we vandaag doen? Walvissen zoeken! Het avontuur houdt maar niet op voor Sofecuador..

Zoals ik in het vorige verhaal al zei is het walvissenseizoen van juni-september. Dat wil zeggen dat in juni alle walvissen aankomen vanuit Antarctica om in de warme pacific te paren of te zwangeren. Topmoment is juni dus niet maar aangezien ik niet langer blijf kon ik toch maar een poging wagen. In juli en augustus zijn de walvissen blijkbaar heel actief en kan je grote groepen zien rondzwemmen, springen enz… In juni zijn ze nog een beetje slaperig :)

Meer dan een uur varen.. voortdurend rondkijken en eigenlijk niet weten wat je moet zoeken. Een grote zwarte vlek? hm.. ik heb de hoop zelfs al een beetje opgegeven wanneer de gidsen een beetje bezorgd naar elkaar beginnen te kijken. Maar dan… plots! uit het niets! Waar voor ons geld! 4 grote (dat zijn ze natuurlijk wel) walvissen op zo’n 20-30m van onze boot. gezellig aan het zwemmen in het midden van de oceaan, ver van al het vasteland. Lelijke beesten zijn het! :) Grote brobbelige wrattenkoppen :) Maar zo mooi zwart glanzend, sierlijk bewegend in het water, krachtig water spuitend uit hun rugspuitgat en zoooo groot… Herinner je je nog de geluidjes die Willy (Free) maakte? ieieiewwiiieieiw.. (zoiets..)  Jaja…die hoorde ik! :)

Euforie in de boot.. we kantelen bijna om omdat iedereen plots naar 1 kant rent (gelukkig zit ik al aan de goeie kant..), klik klik gaan de camera’s en wooooowwww weerklinkt het overal. Mijn camera werkt gelukkig weer af en toe, alleen kan ik niet meer inzoomen doordat er zand in mijn lens zit ofzo. jammer.. maar toch net op tijd om op film vast te leggen hoe een van de 4 walvissen ons begroet (dat maakt de gids ons dan wijs..) door een salto te maken en neer te ploffen met een grote spetterspat.

Joepie…dan toch niet voor niks gekomen..

De rest van de terugreis duurt dubbel zolang dan de heenreis. 4 van de 5 vrouwen aan boord kotst zo goed als de hele weg lang in de boot, langs de boot, over zichzelf, over hun partner… de boot valt zo’n 10 keer stil wegens ‘motorproblemen’ en we moeten vroeger aan land gaan om meer zeeziekte en een bootpanne te voorkomen. Avontuur..?

Zondag..late namiddag.. Ik geniet nog van de “vanaf 16uur-zon”  op het strand (die is altijd het mooist hier) en maak me klaar voor terugkeer naar Quito vanacht..

Alleen reizen is goed voor 2-3 dagen maar langer had het voor mij ook niet hoeven te duren.. Fijn dat er mensen zijn die dit maanden lang kunnen maar ik behoor zeker niet tot hen :)

Groetjes

 

 

 

 

Nieuwe foto’s!

Eindelijk … por fin … de foto’s van de afgelopen weken..

Wegens gebrek aan een goed functionerende laptop kon ik mijn foto’s niet verkleinen en dus ook niet online setten.

Maar wees niet gevreesd.. ze zijn er! Foto’s van Canoa, Tena, Cotopaxi en Quilotoa! Ook van een beetje uitgaan en afscheidsfeestje van Nora..

Fotos van Canoa staan nog op de 3e fotosite (zie ‘foto’s’), de rest vind je op de nieuwste en hopelijk laatste fotowebsite..

http://www.flickr.com/photos/27314868@N03/

groetjes,

Sofie-de-foto-mie

Cotopaxi – Quilotoa

Als je in Ecuador bent, moét je gewoon de Cotopaxi beklimmen! Begin april ondernamen Evert en ik een poging die helaas niet liep zoals wij gehoopt hadden. Sorry Evert maar ik heb dan toch nog een poging gedaan die wél goed is gegaan..

Thijs en ik, s’ochtends vroeg opgestaan en naar de plaats van samenkomst en vertrek met Gullivers Travel. Een heel eindje nog vooraleer we eindelijk op die berg stonden. De rit naar boven gaat door een fantastisch landschap, dor en goen tegelijkertijd met een vreemde vegetatie omwille van de laatste eruptie 100 jaar geleden. De jeep brengt ons tot op 4500m. De plaats waarop iedereen begint aan zijn cotopaxi-trip. Sommige bekwame klimmers bereiken de top op 5897m , anderen de 4800 of 5000m. Van 4500m tot 4800m is slechts 300m naar omhoog. Lijkt echt niks, vooral als je het gele huisje dat je moet bereiken ziet liggen. Ik kan het bijna niet beschrijven, en mensen die nog nooit op zulke hoogte hebben vertoefd zullen het ook nooit begrijpen. Ik heb mezelf de hele 300m uitgelachen want ik kon niet begrijpen wat hoogte met een mens kon doen. Elke 2m die je verzet voelt aan alsof je aan het hardlopen bent, je hart klopt 100x sneller dan normaal, je hersenen duwen tegen je schedel en je lichaam weegt 1000kg. Gelukkig voelt Thijs ongeveer hetzelfde en blijven we de hele weg een beetje samen om met onszelf te lachen, ons af te vragen wat we onszelf toch allemaal aan het aandoen zijn, om liedjes te zingen (vooral nooit doen op zo’n hoogte), om kwaad te worden op mensen die lachend naar beneden voorbijkomen en om bij elke stap weer 2 minuten te wachten. Donkere mist omsingeld ons en ijzige regen klettert scherp tegen ons gezicht. Het is koud en warm tegelijk. Het vingerkootje van mijn rechterwijsvinger is gevoelloos geworden maar toch ben ik helemaal bezweet van de inspanning.

Na een uur hebben we eindelijk de 300m overwonnen. We komen aan bij de beroemde Refugio José F. Ribas. Uitgeput schuiven we samen aan tafel en genieten we van soep, brood, chips, guacamole, appels, koekjes en warme chocolademelk. De mogelijkheid is er om na het eten nog 200m hogerop te gaan tot bij de gletsjers. Vanaf dat punt moet je beginnen te klimmen met gespecialiseerd materiaal. Iets wat wij dus niet gingen doen..

Nóg 200m verder.. daar had ik ècht geen zin in. Na 10m wil ik alweer opgeven.. het hoeft voor mij echt niet als ik dit allemaal ervoor moet doorstaan. Plots komt er een straaltje zon doorheen de grijze wolken. De sneeuw rondom ons wordt pijnlijk wit, bijna blauw. De lucht is blauw en de top, bijna 1000m boven ons, wordt zichtbaar. Woow.. what a view.. Qué boniiiittooo! De zon geeft me op wonderbaarlijke wijze energie om de volgende stappen te zetten. Het is ongeloofelijk mooi en bijzonder om op 5000m te staan. Voeten in de sneeuw, kop in de zon.

En dan nu the fun part… naar beneden!!! J joepiedepoepie.. hoofdpijn en hartkloppingen worden steeds minder hevig..voeten glijden door de sneeuw..Thijs en ik nog steeds even vrolijk zingend naar beneden met de wolken die achter ons de top weer verbergen. Hebben wij weer even geluk gehad toen we daar boven stonden..

We komen weer aan op 4500m en de mountainbikes staan al klaar om de volgende 1000m naar beneden te fietsen. Helm op, handschoenen aan tegen het verkleumen van de vingers, verstand op 0 en maar gaan! Hobbeldebobbel, steentjes ontwijken, remmen voortdurend ingedrukt om maar niet overkop te gaan, af en toe links en rechts kijken om te genieten van het uitzicht en uiteindelijk na een helse rit aankomen bij een prachtig meer.

Aan fantastische uitzichten hier in Ecuador nog geen gebrek gehad. Ze worden steeds weer mooier maar helaas merk je het na een tijdje niet meer op. Jezelf af en toe wakker schudden om te beseffen dat dit niet normaal en alledaags is. En dat je zo’n dingen in België absoluut nooit zal zien..

Dag 1 van onze Andes-trip zit erop. We overnachten in het supergezellige hotelletje Papagayo. Lekkere wijn, muziek naar keuze, huiselijk decor en lekker warm. Op tijd naar bed want zondagochtend weer vroeg op om naar het Quilotoa meer te gaan.

Quilotoa bezochten we met de hele groep vrijwiligers en stagaires al in maart. Het mooiste wat ik ooit zag..de meest fantastische wandeling die ik ooit deed. Ja, hier moest ik nóg eens terugkomen!

Deze keer blijven we niet boven rond het meer wandelen maar gaan we recht naar beneden, naar de bodem van de krater. De zon schijnt maar het is verdacht fris op 3800m hoogte. Al zingend (ja, dit hebben we veel gedaan) schuifelen en struikelen we naar beneden. Onderweg komen we indiginakinderen tegen met muilezels aan de hand. Beneden genieten van het uitzicht (ja..wordt al bijna afgezaagd) en de warmte van de krater. Moeten we nu weer dat hele eind naar boven wandelen? Neeenn… onze hoogstpersoonlijke muilezeltjes staan al op ons te wachten.. Wat is een muilezel? Een kruising tussen en ezel en een paard. Het lijkt op een paard maar is iets kleiner en veeeel sterker! Gelukkig maar want met de veel teveel verdikte Sofie op de rug moet je wel vrij stevig zijn. Arme beestjes denk ik de hele tijd. Maar ook arme Sofie..want Negro (zo heette mijn paardje) fopt Sofie graag door dicht bij de rand van de weg te gaan struikelen, scheten te laten onderweg en veel te hobbelig naar boven te stappen. Ondanks alles toch een bijzondere ervaring…

Lange busrit terug naar Quito…

Onderweg zit ik naast een Mexicaan die geïmigreerd is naar Chicago. Een poëet die gedichtenbundels schrijft over de Mexicaanse cultuur in Chicago. Ik heb zijn naam gevraagd voor moest hij ooit heel bekend worden (wat hij volgens zichzelf wel al was). Febronioz ofzoiets… :) Uikijken dus maar naar deze man… 

 

Nog 14 dagen te gaan hier in Ecuador… Over exact 2 weken zit ik nu in het vliegtuig naar België..

Wat nog allemaal op het to-do-lijstje?

– Nog 7 dagen stage lopen (inclusief 3 informatiesessies organiseren voor ouders en kinderen over seksualiteit en gezinsgeweld)

– Souveniertjes kopen

– Puerto Lopez in mijn eentje bezoeken. Een klein vissers/kustdorpje op 11uur van Quito (ik kijk er al naar uit..) van waaruit je een walvissentour kan boeken en een bezoek aan Isla de la Plata. Als ik geluk heb zie ik een walvis, als ik dat niet heb…niet :) Walvissenseizoen is van juni-september dus ik moet wel veel geluk hebben.. Maar zonneschijn op de cotopaxi is ook geluk hebben. Isla de la Plata is mini galapagos of in de volksmond…Galapagos voor de armen. Ironisch genoeg betekent ‘plata’ geld. Hier vind je blijkbaar veel dezelfde fauna (blue footed boobies, vogeltjes, zeeleeuwen…) en flora als op de galapagos eilanden…

– afscheid nemen

– heel vaak “de laatste keer dat…” zeggen

– Stiekem toch wat uitkijken naar het landen in Zaventem..

Tot heel snel…

Dikke zoen, Sofie-de-mist-het-hier-nu-al-mie

Tena, een vleugje jungle

Nora’s laatste weekend in Ecuador, Sofie’s nog niet volgeplande 3e laatste weekend in Ecuador… samen de hele week zoekend naar iets leuks, moois, avontuurlijks, nog niet gedaanhebbend en niet té ver… om te doen in het weekend. Tena blijkt leuk, mooi, avontuurlijk en niet te ver te zijn (slechts 5uurtjes bus, dat is hier helemaaaal niks!). Ook zijn we hier nog nooit naartoe geweest dus eigenlijk niks dan voordelen!

De vertegenwoordiger van de jungle, op de grens tussen Sierra (bergen) en Oriente (jungle), een stad waar je alles kan doen wat ook maar enigszins avontuurlijk is, in een prachtige omgeving.. wat wil je nog meer? Zon? Muggen? Apen op straat? Die waren er alledrie!

Vrijdagavond dus na een busrit van 5uurtjes stipt om 19uur aangekomen in Tena City. We zijn wat misselijk van de hobbelige rit naar daar, het is vochtig en druk in Tena en de eerste kriebels voel ik al op mijn lijf.. (kan ook iets psychologisch zijn aangezien ik hier een panische angst voor elk stekend, bijtend en zuigend insect heb ontwikkeld). Onze goede vriend in nood, Lonley Planet gidst ons naar een hostal in het centrum en onderweg komen we een vriendelijke gids tegen die ons een tour voor de volgende dag probeert aan te smeren. Omdat we moe zijn geven we de arme man een kans en lopen we even binnen in zijn reisagentschapje. Voor $55 gaan we de volgende dag een grote raft-tour doen (denk aan een rubberen bootje op een wilde rivier) met tussenstops in enkele indianendorpjes, een museum, strandjes…

Tour geboekt, hotelkamer ook en nu ergens iets te eten zoeken want dat hebben we ook al niet meer gedaan sinds vanmiddag… restaurant Marques lijkt ons wel een vd gezelligste dingetjes die we op onze weg tegenkomen.. de witte stoffen tafellakens en voorgedekte tafels met wijnglazen schrikken mij wat af maar Nora overhaalt ons toch om naar binnen te gaan. De stoelen met witte katoenen hoes erover blijken gewoon plastieken tuinstoelen te zijn en op de uitgebreide menukaart kost niets meer dan $6 :) De peperroomsteak met groenten en kruidenboteraardappelen worden geserveerd met een zilveren deksel erop (ge weet wel, gelijk in de tekenfilmpkes). Overheerlijk is dit… lang geleden dat we nog zo goed hebben gegeten. De bediening laat het wel wat afweten maar het lekkere eten maakt dit allemaal goed.

Met een volle maag kruipen we vroeg in bed om morgen om 9uur op afspraak te zijn. Een autootje met een boot erbovenop komt ons ophalen aan het reisagentschap. Samen met een meisje uit Oklahoma en 1 gids gaan we naar de plaats van vertrek. reddingsvestjes en helmpjes aan, bootje beetje oppompen en ready to go. We oefenen een flip-over (de boot kantelt en je moet er terug heel elegant inklauteren) en iedereen moet een mini-examen “instructies opvolgen” afleggen. We slagen allemaal (ik mag alleen wat intensiever roeien :) en we roeien er op los voor de komende uurtjes. Prachtige natuur rondom ons en een stralende zon op onze kop (helm). Het water is wild maar daar houden we van.. :) Na de middagpauze blijkt dat we nog geen indianendorpjes hebben bezocht en dat ook niet meer zullen doen vandaag. De gids blijkt hier niet van op de hoogte te zijn want hij werkt voor een ander agentschap dan waar wij boekten. agentschappen wisselen wel vaker toeristen uit aan elkaar als er te weinig of teveel reservaties zijn. Helaas is bij die overdracht niet duidelijk gemaakt wat er aan ons werd beloofd. Daarbovenop heeft het amerikaanse meisje minder dan ons moeten betalen… Beetje balen is dat maar we besluiten om diezelfde avond ons zegje te gaan doen in het agentschap. Op het einde van de tocht begint het te regenen. We zitten niet in het regenwoud maar het voelt wel zo aan.. zwart-blauwe lucht, dondergeluiden en lichtflitsen in de verte doen ons verder roeien richting zonnestralen. Vermoeid maar voldaan komen we zeiknat aan op het eindpunt.

Voor diezelfde avond worden we door de gids, Fausto, uitgenodigd om in een dorpje verderop mee te doen aan een groot indigina-feest. Wat wij zien onder ‘groot’ is zo’n 100-200 man.. Uiteindelijk blijkt dit een festival te zijn met wel 2000 aanwezigen. 2 podia voorzien ons van leuke live muziek met vrouwtjes in strooien rokjes en eetkraampjes rondom de festivalweide doen me aan Belgie denken. Elk gezin van het dorp heeft zn frigo naar buiten gesleept en er een partytent rond gezet. de frigo’s allemaal volgestampt met bier en enkelen bieden wat onverse kip, vis en rijst aan voor 2$.  Festival ten top dus! De menigte danst merengue, salsa, cumbia en bachata.. en wij dansen gezellig mee. We kunnen ook niet echt anders want elke jongen in het dorp staat aan te schuiven om met ons te mogen dansen. “mag ik na u?”, “hey!ik was eerste!!” :) we zijn dan ook wonder bij wonder de enige blanken tussen deze 2000mensen. Nora is supergroot en ik groter dan de gemiddelde ecuadoriaan dus opvallen deden we zeker… Vrouwen kijken ons jaloers aan en mannen…ja…mannen hè :) De gids zorgt ervoor dat ons niets overkomt en houdt af en toe de mannen wat op afstand. Nora en ik weten niet echt wat we ervan moeten denken maar doen gewoon mee alsof we hier thuis zijn… Een ervaring..zullen we het zo noemen? :)

Zondagochtend om 8uur paraat voor de volgende tour, deze keer een kortere want we moeten namiddag al de bus terug naar Quito hebben. We weten niet echt wat we van de tour moeten verwachten maar dit was het enige wat goedkoop was en wat we in een voormiddag konden doen. Het heet Canyoning en ik had er al ooit van gehoord…maar waar? Blijkbaar ooit op televisie waarbij ik toen zei “wooow!!! da doe ik echt nooit van mn leven!! zotten…dan wiltge echt dood!”

Ja… dat gingen we dus doen! In een canyon (=kloof) met een wilde rivier beneden, watervallen en veel stenen lekker gaan wandelen! Met zn drietjes klauteren we tussen de rotsen, over de gladde stenen in de rivier, kruipen we in een gat tenmidden van de rivier en glijden we van watervalletjes af. Adrenaline ten top..en schaafwonden allom! Gelukkig is Nora heel dapper en moedigt ze af en toe de niet zo dappere en schijtbroekerige sofie wat aan..

Na de canyoning baden we nog wat in een laguna waar al dat wilde water in uitkomt. Het lijkt wel een ushuaya-douchegel-reclamespotje… daar moetik dus niets meer over vertellen.

Een superzware wandeling terug naar boven met onze knieen tot in de modder maakt sofie heel chagrijnig.. we komen aan in een huisje waar de gids ons een lunch klaarmaakt. de mensen die er wonen hebben een aapje als huisdier en wonen in een huisje waarvan ik me niet kon inbeelden dat mensen hier zouden wonen…

Bezweet, spierpijn en supermoe kruipen we terug in de bus naar Quito. Na een uurtje krijgt de bus panne en staan we een uur stil ergens op een bergweggetje in the middle of nowhere.. avontuur? my ass.. Dit is echt het laatste waar we nu zin in hebben.. Hulp is hier nooit onderweg en als je dit hier aan de hand krijgt heb je gewoon pech en mag je hopen dat het weer goedkomt.. En het komt goed, met veel gesputter en rook.. Toch moeten we in het volgende dorpje overstappen naar een volgende bus. Mensen klagen, zagen en zijn boos op alles en iedereen. als er 500m verderop nog een paspoortcontrole de bus opkomt is de maat helemaal vol. we hebben er 7 uur ipv 5 over gedaan en dat is niet zo fijn…

achja..Asi es Ecuador? (zo is ecuador…)

groetjes, hasta la proxima

 

 

De laatste loodjes wegen niet licht..

Anita engels leren is een echt hel voor de niet zo stressbestendige Sofie. we hebben enkel nog maar tot 10 leren tellen en ik zie het al helemaal niet meer zitten… Anita haat engels en doet dus amper moeite om naar me te luisteren en mee te werken.

Eight = ait, Three = tri en Five = faif

ja ok..het is niet makkelijk om iets anders te schrijven dan wat je hoort maar als ik het al 500 keer heb uitgelegd dan moet je toch op zn minst weten dat ‘ait’ fout is en dit niet bliiijjjvvveen proberen! als ze dan op zn minst aigt of eiht schrijft…dan heb ik tenminste het gevoel dat we een beetje vooruitgaan! :) niet dus! Tranquila Sofia… (rustig sofie..)

Had gisteren een hele lange tekst geschreven die hierop volgde maar door een of andere fout is alles weg en was er enkel dit stukje over Anita overgebleven. Ik doe mn best nu om alles nog eens zo goed mogelijk te reproduceren…

Voor de laatste 3-4 stageweken hebben we samen met Melanie, de directeur en enkele psychologen van de school nog wat kleinere projectjes opgesteld waar we nog wel wat werk aan gaan hebben…

– een capaciteitsopbouw/infobijeenkomst organiseren voor alle mama’s van de kindjes op school met als thema gezinsgeweld en seksueel misbruik binnen het gezin. Dit is iets wat zich achter bijna elke huisdeur afspeelt en waar weinig aan wordt gedaan. Moeders durven vaak hun man (die zowel haar als de kinderen slaat of seksueel misbruikt) niet te verlaten uit angst het alleen niet te kunnen redden of slachtoffer te worden van nog meer geweld. Mannen zijn hier meestal de kostwinnner en vrouw en kind zijn afhankelijk van hem. Tijdens deze bijeenkomst gaan we de vrouwen duidelijk maken dat ze wel degelijk een keuze hebben in hun leven en dat ze gerust zelfstandig van hun echtgenoot kunnen leven. Het welzijn van de kinderen staat op de eerste plaats.. We gaan hen ook informeren over juridische hulp die ze kunnen aanspreken en hopen hiermee vooral een lichtje te doen branden en eventueel een beetje hoop te geven aan vrouwen die in dit soort, bijna uitzichtloze situaties zitten. We zijn op dit idee gekomen dankzij de directeur die ons enkele schrijnende gevallen van kinderverwaarlozing en mishandeling heeft toevertrouwd vanuit zijn 20jaar ervaring in het werkveld.

• Enkele jaren gelden zat er op school een jongetje die regelmatig met blauwe plekken en verwondingen naar school kwam. de directeur kon het niet langer aanzien en is achter de rug van de ouders met het jongetje naar een dokter gegaan. De dokter zei dat ze zich waarschijnlijk geen zorgen hoefden te maken en dat ze gewoon maar wat moesten afwachten om in te grijpen en politie te contacteren. De dag nadien was het jongetje niet op school en de daaropvolgende dagen nog steeds niet… Uiteindelijk bleek dat het jongetje na het doktersbezoek werd doodgeslagen door zijn ouders. Doodgeslagen… zonder wapens, gewoon slaan tot het kind dood is. De ouders zijn nog steeds niet opgepakt wegens enkele fouten in het juridisch systeem en wegens laksheid van de politie. Ja…dit kan hier dus zomaar. En als de school niet oppast krijgt zij nog de stempel van het kind te hebben mishandeld..
• Een kind met een mentale handicap werd ooit in de steek gelaten door zijn ouders en gewoon in huis achtergelaten met de huisdieren. Na enkele dagen begon hij het gedrag van de pasgeboren biggetjes te kopieren en mee te drinken aan de tepels van het varken om toch maar iets te eten te hebben… zo heeft hij enkele maanden overleefd vooraleer hij werd ontdekt
• Een meisje bij ons op school slaapt elke avond samen in bed tussen opa en oma. Opa heeft ooit zijn 14 jarige dochter verkracht van waaruit dit meisje is geboren. Een groot vermoeden (zonder bewijzen helaas) is er nu dat opa het 10-jarige meisje met mentale achterstand op regelmatige tijdstippen seksueel misbruikt.
• een vader maakt zijn 12 jarige dochter zwanger.. abortus is verboden hier in Ecuador dus wat komt er in godsnaam van deze (2)kinderen?
• ….en zo zijn er nog duizenden andere situaties waarvan in 80% van de gevallen niets aan wordt gedaan..

– Een capaciteitsopbouw/workshop organiseren voor de oudste jongeren in onze school rond seksualiteit, seksueel misbruik, anticonceptie,… Deze jongeren zien er vaak al heel volwassen uit maar zijn dit mentaal nog lang niet.. daarom wordt er van hen vaak misbruik gemaakt terwijl zijzelf niet weten wat goed is en wat niet en vaak niet mondig en assertief genoeg zijn om er tegenin te gaan. Ook deze jongeren hebben behoeftes net zoals ‘gewone’ mensen maar hebben nooit geleerd hoe ze ermee moeten omgaan en wat gepast is en wat niet. Ze uiten deze behoeftes dus vaak op heel ongepaste manieren door bijvoorbeeld jonge kinderen te verkrachten of zich in het openbaar te bevredigen,… (enkele van de verhalen die ik hier al hoorde..) Daardoor worden ze aanzien als viespeuken en laat men hen links liggen in de maatschappij terwijl deze jongeren eigenlijk niet beter weten..

– tot slot nog iets helemaal anders. Op school zat tot voor kort een meisje wiens moeder vorig jaar zomaar naar Spanje vertrok en daar een nieuw gezin begon. het meisje werd bij haar vader achtergelaten maar weet helemaal niet hoe, wat of waarom… Ze heeft sindsdien al vele pogingen ondernomen om naar haar moeder toe te gaan met de bus. Zomaar de eerste de beste bus opstappen met het gedacht dat die wel in Spanje uit zou komen. Zo is ze al eens 2 dagen zoek geweest omdat ze met de bus in het zuiden van Ecuador zat (ter info: 15uur vanuit Quito). Afgelopen week is ze weer een hele dag met de bus er vandoor gegaan en haar vader ziet het nu echt nimeer zitten met zijn dochter. hij heeft haar ingeschreven in een internaat en tot die tijd blijft ze thuis binnen. We gaan in de loop van volgende week bij haar langs (een van ons 3 + een psychologe van de school) om een praatje met haar te maken over haar moeder en om proberen duidelijk te maken waar Spanje ligt en hoe ver zij zich bevind tov daar.. uitleggen dat ze hier niet zomaar naartoe kan gaan maar dat ze wel contact kan leggen met haar moeder door een briefje of een kaartje te sturen. ook weer zien of dit zal lukken…

Als al deze 3 projecten zouden ‘lukken’ mogen we toch min of meer fier zijn op wat we hier al hebben gepresteerd. de school is bezig met dingen waar ze voorheen absoluut geen aandacht aan gaf en dat is zowaar de grootste vooruitgang..

tot slot wil ik ook nog even een (nood)oproep doen aan alle mensen met een goed hart. De stichting kinderen van ecuador kan alle financiele steun op dit moment superhard gebruiken om te blijven voortbestaan. Om zich te blijven inzetten voor kinderen in Quito en Guayaquil die het moeilijk hebben en die amper kansen krijgen in het leven. Kinderen wiens ouders hele dag op de markt werken en geen aandacht kunnen besteden aan hun kinderen, krijgen in de kinderspeelhuizen in Quito en Guayaquil een zinvolle dagbesteding en basisverzorging (een wekelijkse douche, schone kleren en eten dat ze thuis meestal niet of nauwelijks krijgen). Veel van deze kindjes gaan niet naar school maar krijgen dankzij het vrijwilligerswerk in het kinderspeelhuis wel een leerrijke speelomgeving die toch net dat verschil kan uitmaken om niet het slechte pad op te gaan (en die kans is hier zo groot als je de hele dag op straat rondhangt). Het geld zal in dit project worden gebruikt aan de vaste personeelsleden, huur van de gebouwtjes, voedsel voor de kinderen, speelgoed,… Met speelgoed en materiaal zijn we altijd heel blij maar de kasten puilen er van uit. De stichting verdient geen cent aan de projecten die ze steunt maar geld is wel heel erg nodig om te voorkomen dat bijvoorbeeld een van de 2 kinderspeelhuizen moet worden gesloten. Ik raad jullie aan om verder te surfen van hieruit naar www.kinderenvanecuador.nl om daar meer te lezen over de verschillende projecten en wat er met jullie geld zal gebeuren. Ik vind dit persoonlijk een mooier ‘goed doel’ dan alle andere grote organisaties die vaak meer of evenveel geld aan publiciteit en lonen uitgeven dan aan het werkelijke doel. Ik kan jullie verzekeren dat alles wat Melanie, de stichtster, zelf uit de grond heeft gestampt en alleen met hulp van vrijwilligers en gulle sponsors draaiende houdt, 100% eerlijk is. Dus kunnen jullie misschien enkele eurootjes per maand of misschien net dat ietsje meer kwijt aan de kinderen hier in Quito en Guayaquil… of ken/heb je een bedrijf die een goed doel zoekt om te steunen? …

Rabo-banknummer 1738.78.008
IBAN: NL15RABO0173878008
BIC/SWIFT: RABONL2U
t.n.v. Stichting Kinderen van Ecuador te Venlo.
(meer info vind je bij “donaties” op de website)

Twijfel niet en denk voor een keertje niet aan jezelf.. (en denk niet dat da geld naar mij gaat hè!)

Veel liefs en tot de volgende keer…

Canoa

Helemaal ready to go op donderdagnamiddag! Rugzak gepakt…naar cumanda afgezakt…bleek er pas om 21u s’avonds een bus te zijn! shit… das nie zo prettig! Relax.. om 5u sochtends aankomen is even goed als om 1uur s’nachts aankomen…nie? :)

Eventjes naar Centro Historico om iets te eten en daarna de bus te kunnen nemen.. Tuurlijk schatten we onze tijd ook hier weer veel te ruim in en staan we om kwart voor 9 hysterisch door centro historico te rennen om een taxi vast te krijgen. De taxichauffeur die graag met ons een praatje wil maken en veel te traag rijdt naar ons goesting, heeft daar nu waarschijnlijk nog veel spijt van, want ja.. met een paniekerige sofie moet je vooral niet in conversatie treden!

We komen op tijd aan in de busterminal en hebben een bus zonder toilet voor de komende 8-9 uur!! “joepie!” roepen we in koor..

“Reina Del Camino” staat op de zijkant van de bus.. “hm… was dit niet de busmaatschappij waarmee die engelse meisjes vorige maand verongelukten?”

“Mja… positief denken! De kans dat dit nog een tweede keer gebeurd is nu echt wel heel klein geworden!…nie?”

Man man… 8 uur lang hebben Elise en ik met een verstijfd lichaam en angstzweet vooraan in die bus gezeten.. “Koningin van de weg” betekent het letterlijk en dat is ook hoe de chauffeur zich moet gevoeld hebben. Alles en iedereen moet wijken voor hem en tegen 100 per uur rijdt hij op veel te smalle en hobbelige weggetjes langs afgronden en rotsen, steekt hij 3 vrachtwagens voorbij net voor een bocht en beslist hij altijd net op tijd (of net te laat) dat hij dit niet meer gaat halen om dan snel weer tussenin te wringen..

5uur s’ochtends … stikop maar stiekem heel blij dat we uit de bus mogen stappen.. Een taxi brengt ons van San Vincente naar Canoa.. er rijdt geen enkele bus naar canoa omdat dit zo een boeregatkustdorpje is waar geen enkele bus naartoe wìl rijden..

In het hostal dat ik eerder die dag reserveerde doet een bewaker met legeroutfit en combatboots de deur open.. we voelen ons niet meteen welkom door zijn aangename verschijning :) Mijn reservering is kwijtgeraakt dus na wat heen en weer geloop en veel gefronste wenkbrauwen krijgen we dan toch een kamer toegewezen. Liefst maar voor 1 nacht want morgen is er voor ons geen plaats meer.. Hm… welkom! :)

krakende houten vloeren, kleurrijke lakens en een klamboe met net iets teveel gaatjes om nog functioneel te zijn.. Hotel Pais Libre..

De volgende ochtend (eigenlijk diezelfde ochtend maar 4 uurtjes later) worden we alledrie halfgaar wakker. maar dat geeft niet want we hebben nog een hele dag aan het strand te goed om in de zon uit te slapen!

Zon? hm… die is er even niet blijkbaar.. Regendruppels en grijze wolken overschaduwen onze room with a view over the pacific.. Damn..

Maar we denken positief want Nora is daar toch zo goed in en na een niet zo lekker ontbijt met een vlooienhond aan onze voeten besluiten we toch maar aan het strand te gaan liggen! Eerst een ander hotelletje boeken vlakbij het strand voor de volgende nacht en de rest van de dag relaxen op een warm strand met bewolking (“de zon is sterk genoeg om ons door de wolken nog bruin te maken!!”) En inderdaad, op het einde van de dag is Nora rood en ik wit met rode stippen want muggen zijn ook hier nog steeds mijn beste vrienden.

We genieten van een flesje wijn en chips op het strand bij zonsondergang (af en toe komt ze wel eventjes tussen de wolkjes heen piepen) en nadien gaan we eten en het nachtleven van Canoa tegemoet :)

Eerst op de kamer nog even 2 kakkerlakken aan hun einde brengen (ja..niet helemààl zo stoer als het nu klinkt.. eerder gillend en op de tenen springend door de kamer) en dan zijn we er klaar voor.

Over de avond weinigs te vertellen… een houten barretje met de hele tijd dezelfde muziek en surfboys met bloot bovenlijf die zich erg interessant en hip voelen..

Op tijd naar bed en de volgende ochtend weer een grijze dag tegemoet! Jammer…maar wij blijven niet bij de pakken zitten! We gaan op zoek naar ‘iets’ om te doen in dit kleine stofferige dorpje en komen uit op 2 leuke goedkope tripjes. Eentje naar de jungle en een andere naar grotten. Op naar de jungle dus! Een uit de koloniale tijd daterende jeep (denk aan samson & gert hun clipje “met de jeep door het oerwoud..”) brengt ons hobbeldebobbel diep het bos in. 3 begeleiders voor 3 onschuldige meisjes… hm… misschien toch een beetje vreemd… Achja..

We maken een wandeling door het groen en houden af en toe halt bij een geluid dat uit de verte komt. Het klinkt alsof er een gorilla in het bos zit maar deze geluiden worden geproduceerd door kleine schattige brulaapjes. Ze zijn niet zo blij met onze aanwezigheid en komen alsmaar dichterbij terwijl ze hevig met de bomen schudden en takjes op ons gooien. Eentje probeerde zelfs op ons te plassen :)

Spannend spannend dus allemaal daar in het bos.. Nadien rijden we met de jeep naar een afgelegen strandje verderop. Rust, onbewoond en bijna de hele oceaan voor onszelf…

Onderweg terug naar het hostal pikken we nog een hoop toeristen en ecuadorianen mee. we zitten, hangen en staan uiteindelijk met 13 personen in een jeepje voor 6 :) En zo gebeuren er dan ongelukken…

Net te laat voor Happy Hour maar op tijd voor een fantastische zonsondergang.. die zijn blijkbaar het mooist in Canoa en dat kan niemand tegenspreken..

Zondagochtend en de zon schijnt voor het eerst een beetje.. In feite moeten we nu naar huis gaan om vanavond terug in Quito te zijn maar… dat willen we eigenlijk nog niet :) er zijn maar 2 bussen op een dag naar Quito, eentje om 10uur en een andere om 21uur.. Dilemma.. achja, waarom niet nog een dagje extra en genieten van de zon, het strand en de rust.. ?

Elise en ik gaan vandaag voor het 2e uitstapje dat gisteren in de aanbieding was…op naar the caves! Weer met 1 op 1 begeleiding vertrekken we met het jeepke op uitstap waarvan we nie weten wat we ervan moeten verwachten. Onderweg vraagt de gids of we goede zwemmers zijn want het gaat waarschijnlijk hoogtij zijn als we aankomen en dan kan het best heavy worden.. Huh? gaan we nie gewoon met het jeepke naar ewa rotsen en grotte kijken? Neen dus…

we komen aan op een plekje met aant einde van de weg een hevige zee beneden ons. De witte schuimende golven spetteren tegen de rotsen die veel te dicht bij elkaar liggen.

“misschien is dit gewoon eventjes een uitkijkpunt en gaan we seffes verder naar het èchte plekje waar we de zee in kunnen” zeggen elise en ik tegen elkaar

“ja dames, wij gaan alvast de zee in om te kijken of het wel haalbaar is en veilig” zegt de gids tegen ons

Onze hartjes gaan sneller kloppen en ik weet plots niet meer of ik daar wel zin in heb. Het liedje van Baywatch zit al 2 dagen in mn hoofd te galmen en nu komen er ook beelden bij van de afleveringen waarin roekeloze jongeren, onvoorbereid ergens de zee in sprongen om grotten en rotsen te bezoeken en 10 min later Pamela Anderson en David Hasselhoff hen moesten komen redden. Maar die waren hier nu niet… :) Damn!

Toch wil ik me niet laten kennen en mijn brein begint automatisch het hele gedoe te relativeren waardoor ik 5 minuten later het water in loop, vecht tegen de golven en houvast zoek bij elke hand die ook maar naar me wordt uitgestoken. Heavy… dat mag je wel zeggen.. we zijn nu vandaag 2 dagen later en heb nog steeds pijn aan mn benen en mn nek..maar het was het allemaal dubbel en dik waard! Stralende zon boven onze kop, prachtige rotsen en grotten, blue footed boobies (vogels met blauwe voeten, typisch galapagoseiland dingetje) en een onverwachte verschijning van een zeehond die naast me zwemt. Armen en benen kunnen nog amper op tegen het hevige water en mn maag, neus, oren en ogen zijn helemaal gevuld met zoutwater. Ja.. we zagen er echt heel erg charmant uit daar in het midden van the pacific. Haren en bikini’s vliegen alle kanten op en voortdurend water uit neus en keel spuwen. “ja..dat schept een band hè!” is onze troostende gedachte..  

De gidsen zijn gelukkige goede surfers waarvoor golven geen geheimen meer hebben. In plaats van boven water proberen te blijven kan je beter door de golf heen zwemmen en je kan perfect op voorhand berekenen op welk punt de golf die op je afkomt het minst sterk is. Nu ja..wat je allemaal al niet leert op een uitstapje voor 4$! Na het wilde zeeavontuurtje brengen de mannen ons naar bovenaan de rotsen met de jeep waarbij we een fantastisch uitzicht hebben over de oceaan en Canoa. met teenslippers en blote benen klauteren we op rotsen en tussen stekelige struiken.. lijkt net een aflevering van outback jack ofzo :) helaas winnen we opt einde van het tripje geen lekkere vent..

De laatste namiddag in Canoa brengen Nora en ik door op het strand waar net iets teveel wind en storm opkomt om je boek, haren en ogen zandvrij te houden en waar je ook beter niet teveel tegen elkaar zei omdat je anders heel canoa in je mond waaide. Toch best gezellig.. :)

Er wacht ons vanacht een niet al te comfortabele busrit terug naar huis te wachten maar dat vinden we niet erg want het was heel erg fijn..

slechts 2 zitjes vrij voor 3 personen dus sofie brengt de busrit door in de ‘cockpit’ van de buschauffeur op een soort van bedje. Waar ik me in het begin van de avond opofferde om hier te komen zitten was ik nu heel erg blij want ik lag boven de motor (lekker warm), vlak naast de chauffeur die zijn snoepjes en koekjes met me deelde. Wat kan je je nog meer wensen tijdens een 9uur durende busrit?

Om 6uur s’ochtends zijn we aangekomen in Quito en om 8 uur kon ik naar mijn werk vertrekken… hiep hiep hoera..

Tot het volgende avontuurtje allemaal.. De laatste maand is ingegaan en dat is niet zo prettig. Stage nog tot een goed einde brengen en tegelijkertijd proberen om nog zoveel mogelijk van ecuador te zien. Ook nog wennen aan het idee van terug naar België (thuis?) te gaan en alles hier weer achter te laten wat zo mooi, fijn en vertrouwd was. Maar ik mis het bij jullie daar ook wel wat hoor, dus ik kijk er heel stiekem toch wel wat naar uit ..

groetjes en een dikke beso,

Sofie

 

Stage-update

– Vorige week ben ik met Anita een hele week naar een gewone school gegaan om te kijken hoe dat lukte, waar we nog aan moeten werken en of de school bereid is Anita op te vangen en te begeleiden. In het tweede leerjaar zat Anita vrij goed op niveau waardoor ze volgend jaar waarschijnlijk met deze kinderen naar het 3e leerjaar mag.

– Wat heb ik daar een hele week gedaan?

• vroeg moeten opstaan want die school lang net iets verder dan mijn gewone stageplek en ik moest er al om 8uur zijn elke ochtend
• achteraan in de klas meegevolgd en geobserveerd waar Anita nog hulp nodig hebt en hoe we haar daar in deze korte tijd mee kunnen helpen
• juffrouwtje gespeeld voor de andere 10 kindjes en hen computerles gegeven. Dit vonden de jongens helemaal geweldig. Twas de eerste keer dat ze ‘echt’ op de pc mochten en er ging een hele nieuwe wereld voor hen open. Dubbelklikken om iets te openen, op het kruisje om iets te sluiten, op de rand van het kadertje gaan staan om het groter of kleiner te maken.. Waaaww!! klonk het de hele tijd :) “sofie is zo cool da die da allemaal kan”. Jaja..daarvoor moet je gestudeerd hebben he :)
• op donderdag werd ik van 8-half 1 alleen gelaten met de kinderen omdat de juf een of andere vergadering had. Hm.. leuk zeg, zo op het laatste moment. Kindjes leren wat groter en kleiner dan is (met het bijpassende symbooltje dat voor iedereen tot ergernis toe onbegrijpelijk was), engelse woordjes leren (weeral supercool dat juf sofie bijna àlle woordjes kent in tegenstelling tot de andere juf) en ten slotte spelletjes spelen (lang leve de chiroervaring). De kindjes delen hun koekjes met mij en vertrekken niet zonder me een voor een een kus te geven. Ondanks dat was ik die middag helemaal gek, had ik hoofdpijn en nam ik de beslissing om nooit juf te worden :)

– Anita deed onwennig en stelde zich vaak heel kinderachtig en onwetend op. 10 keer op een dag vragen om naar het toilet te gaan en dan een kwartier wegblijven (inderdaad, ze zat meer opt toilet dan in de klas), de hele tijd haar potlood met opzet laten vallen om dan luidop “oeps” te zeggen en met veel tralala hem weer op te rapen, tegen zichzelf praten en ongemakkelijk met zichzelf lachen. Kortom, raar gedraag waar ik liefst alleen maar ‘wennen’ op plak.

– Tijdens de turnles werden de andere kinderen geconfronteerd met Anita’s fysieke ‘handicap’. Het spelletje ‘kat&muis’ (waarbij de ene de andere moet tikken) viel anita meteen op de grond en kon ze zich amper snel voortbewegen. Een meisje zei toen plots: “wat ik er nu leuk aan met Anita spelen? ze kan niet eens rennen!” Ik zag Anita helemaal breken en wist niet wat te zeggen.. de juf loste het gelukkig goed op door een keertje samen met anita te spelen en heel traag en onnozel te lopen zodat anita de kans kreeg om het goed te maken tov de rest van de klas. Toch zal dit steeds een probleem blijven want terwijl alle anderen fijn rennen en spelen, kan zij enkel achter hen aan hinken of uitgeput aan de kant blijven zitten. 

– De opa van Anita heeft mij als bedankje uitgenodigd om eens een keertje bij hen te komen eten :) joepie!

– de volgende 4-5 weken moet ik Anita dus bijbenen wat betreft engels. De rest moet ik aan de leerkracht overlaten want ze kunnen niet verwachten dat ik haar handschrift kan aanleren (ze schrijft nu enkel in blokletters), begrijpend kan leren lezen (ze leest wel maar weet niet wat) en nog veel meer algemene kennis..

– voor de andere kinderen zie ik het nu veel minder rooskleurig in, ik heb gemerkt dat het niveau van een gewone school veel hoger ligt en dat sommige kinderen waarvan ik dacht dat ze kans maakten, nog heel veel meer begeleiding nodig hebben en nog veel meer moeten leren. Helaas biedt de school waar ze nu zitten niet veel mogelijkheden voor hen.. Melanie is nu bezig om minj observatiegegevens te verwerken zodat ze enkele veranderingen kan gaan aanbrengen in de school. de school moet beter onderwijs aanbieden dat is afgestemd op het gewone onderwijs, meer structuur en meer discipline voor de kinderen zodat de stap naar een gewone school voor de kinderen na Anita minder groot wordt.

 

Voor de rest; er zijn nieuwe wistjedatjes (heb er dan toch nog kunnen bedenken..) en ik hou jullie van al de rest wat hier nog gebeurd de laatste weken op de hoogte..

groetjes, sofie